"Μου πρότειναν να είμαι σε ριάλιτι!"

«Κουράστηκα να παίζω σε σίριαλ στην τηλεόραση. Ημουν τυχερή που έκανα κάποια πράγματα που αγάπησα, αλλά κουράστηκα. Είναι τόσο πολλές οι ώρες, ώστε έπρεπε να κόψω άλλα πράγματα της μέρας, που ήταν πιο σημαντικά για μένα. Δεν μπορώ να έχω δεκάωρο την ημέρα χαρισμένο στην τηλεόραση!» Η Πέμη Ζούνη, δημοφιλής πρωταγωνίστρια και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, μίλησε εφ’ όλης της ύλης στον Flash 96 και στην εκπομπή της Κατερίνας Παναγοπούλου.

Εντύπωση έκανε η αποκάλυψή της ότι της έχουν προτείνει να είναι μέλος κριτικής επιτροπής ριάλιτι. «Δεν τα αγαπάω τα ριάλιτι. Η πρόταση ήταν για εκείνο το ριάλιτι υποκριτικής στον Alpha, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω. Πάντα υπήρχε η αγωνία των νέων wanna be καλλιτεχνών για την έξοδο προς το φως - κατά τη γνώμη τους προς το φως, γιατί δεν είναι εκεί το φως, με οποιονδήποτε τρόπο. Παλιά ήταν οι βιντεοκασέτες. Πάντα υπήρχαν στραβοί και ψυχοφθόροι τρόποι. Απλώς σε αυτούς τους τρόπους προστέθηκαν και τα ριάλιτι» δήλωσε χαρακτηριστικά.

Στη συνέντευξή της διευκρίνισε ότι στην TV βλέπει πολιτικές εκπομπές, αγαπημένες ταινίες και ορισμένες ξένες σειρές. Η Πέμη Ζούνη αναφέρθηκε και στο άγχος που είχε στην πρώτη ομιλία της στη Βουλή, αλλά και στη δυσπιστία που αντιμετώπισε. «Ηταν για ένα θέμα ανοίκειο σε εμένα, τον κρατικό προϋπολογισμό. Είχα διαβάσει τόσο πολύ που έλεγα, εντάξει, τώρα μπορώ να μπω στην ΑΣΟΕ!»

Οσον αφορά την ιδιότητά της ως βουλευτή και τη σχέση της με τους συναδέρφους της πολιτικούς, επισήμανε: «Σε κοιτάνε λίγο σε στιλ “πού να ξέρει η κακομοίρα πού έχει μπλέξει” και “τι ξέρει αυτή από τις διαδικασίες”! Υπήρχε έτσι κι αλλιώς ο ρατσισμός από τα media. Κάποιοι δημοσιογράφοι αρέσκονται να ισοπεδώνουν και να τσουβαλιάζουν ρατσιστικά όλους τους καλλιτέχνες και όλους τους πολιτικούς...»

Στη συνέντευξη αναφέρθηκε και στην πολύ άσχημη εμπειρία που είχε τη σεζόν που υποδυόταν στην παράσταση «Λεωφορείο ο πόθος» την περίφημη Μπλανς Ντιμπουά. «Με τόσες αντοχές κι έχοντας το ψευδώνυμο “ντούρασελ” ύστερα από είκοσι επτά χρόνια καθημερινής παρουσίας πάνω στη σκηνή με δύσκολους ρόλους έφτασα στο σημείο να αναμετρηθώ με τα όριά μου και να διαπιστώσω επί σκηνής ότι τα πέρασα. Ηταν ένα πράγμα τόσο ψυχοφθόρο... Αρχισα να αισθάνομαι ότι το νευρικό μου σύστημα σπάει, που σημαίνει ότι δεν το ελέγχω, που σημαίνει ότι επί σκηνής μπορείς να κάνεις κάτι που δεν θα ’πρεπε. Μου πήρε κάποιους μήνες για να επανέλθω, αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι μετά δεν ήθελα να ξαναπαίξω. Για ένα-δυο χρόνια φοβόμουν...»  esoresso