Βίκυ Χατζηβασιλείου: Είναι στημένη η εκπομπή της; Τι απαντά;

Σε προσωπικό επίπεδο τι δίνει το «Πακέτο» στην Βίκυ Χατζηβασιλείου;

«Είναι μια ψυχανάλυση για μένα. Με το να πρέπει να κοιτάζω βαθιά στην ψυχή των άλλων έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος. Με έμαθε πώς να σκέφτομαι πιο πολύ τους άλλους και σαφώς αυτό σε κάνει καλύτερο άνθρωπο από μόνο του. Όταν έρχεσαι τόσο κοντά στα προβλήματα των άλλων αυτό σε κάνει λιγότερο εγωιστή» τόνισε στο TV Έθνος.


Ακόμη και σήμερα πολύς κόσμος αναρωτιέται αν η εκπομπή είναι στημένη... «Εγώ το θεωρώ χαζό να το ακούω μετά από τόσα χρόνια! Δεν έχει υπάρξει ποτέ μια ιστορία στημένη, όλο αυτό διάστημα. Η διαδικασία είναι αδιάβλητη. Οι άνθρωποι κάθονται πίσω με τα ακουστικά τους. Παλιά όταν ήταν μεγαλύτερο το στούντιο το δείχναμε, με το που αλλάξαμε πλατό το κόψαμε. Αλλά φέτος επειδή επέμενα, στριμώξαμε πάλι μια κάμερα για να βλέπει και ο θεατής πως ο κόσμος που περιμένει δεν έχει ιδέα.»

Αυτό είναι και ένα σημαντικό κομμάτι της εξέλιξης της εκάστοτε ιστορίας. Αν δεν υπήρχε αυτό, θα χανόταν το κομμάτι έκπληξης; Το «Πακέτο» έχει και σκληρό ανταγωνισμό από τους απέναντι.
«Το φοβερό για μένα είναι ότι απέναντί μου έχω μυθοπλασία, που σημαίνει σκηνικά κοστούμια, εναλλαγή εικόνων, δράση, εξωτερικά πλάνα, ωραίες εικόνες που εναλλάσσονται σε δύο ωριαία προγράμματα διαφορετικά. Την ίδια ώρα στο «Πακέτο» είμαστε για δύο ώρες, δύο άνθρωποι που κάθονται και μιλάνε ο ένας απέναντι στον άλλον κι όμως, ο κόσμος είναι εκεί. Γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη από αλήθεια, από συναίσθημα και μέσα από την εναλλαγή όλων αυτών των συναισθημάτων ψάχνει να βρει τον εαυτό του.»

Έπειτα από τόσα χρόνια οι υποθέσεις μειώνονται; «Όχι. Κι εμένα με εντυπωσιάζει αυτό το γεγονός. Όταν ξεκίνησα την εκπομπή πίστευα ότι θα είχα ιστορίες για ένα - δύο χρόνια. Τελικά όμως υπάρχουν πολλά προβλήματα στον κόσμο.» Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι που πηγαίνουν μόνοι τους να βρουν άκρη συναντούν αδιαφορία από τους οργανισμούς στους οποίους όταν πάνε εκείνοι με τη δύναμη του Μέσου, ανοίγουν πιο εύκολα οι πόρτες; «Όχι, δεν ισχύει αυτό .Δεν πάμε, άλλωστε, με την κάμερα. Παίρνουμε τηλέφωνο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να κάνει μόνος του την έρευνα. Απαιτείται ένας συντονισμός από μια ομάδα που έχει πλέον την εμπειρία. Εγώ το αποδίδω στην αγάπη του κόσμου που μας βοηθά με μια πληροφορία, αλλά και στην εμπιστοσύνη που έχουμε χτίσει με τους διάφορους οργανισμούς.»