Αγώνας για την ελπίδα

Της Πόπης Διαμαντάκου diaman@dolnet.gr

Μία συνέντευξη που θυμίζει το χρέος της Δημοκρατίας, μία άλλη που θυμίζει αυτό της Εκκλησίας, ενώ ο χορός των ριάλιτι αναλαμβάνει την αφασία

Η ανάσα έβγαινε δύσκολα, δίνοντας στη φωνή εκείνο το χαρακτηριστικό λαχάνιασμα από το οποίο είναι δύσκολο να μην αναγνωρίσει όποιος την έχει ακούσει έστω και μία φορά την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Τη γυναίκα που αναζήτησε στην Ελλάδα καλύτερο μέλλον για το παιδί της και πλήρωσε ακριβά τον αγώνα της για αξιοπρεπείς όρους εργασίας με μια επίθεση που της άφησε πρόσωπο και σωθικά κατεστραμμένα.
Μιλάει στην πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ των Αρβανίτη- Μπιζόγλη και απ΄ όσα συγκλονιστικά λέει ξεχωρίζουμε μία φράση. Αυτή αρκεί. Είναι και η πιο δραματική: σήμερα, δύο χρόνια έπειτα από όσα αποκαλύφθηκαν με την τραγωδία της για το δουλεμπόριο καθαριστριών από εταιρείες καθαρισμού, όχι μόνο δεν έχει αλλάξει τίποτε απολύτως αλλά απειλούν τις συναδέλφους της με τη δική της περίπτωση. Σταματάει ο νους του ανθρώπου με την αποκάλυψη. Με τον κυνισμό που δεν ορρωδεί, που δεν δείχνει να φοβάται καν τον νόμο και τους θεσμούς μιας δημοκρατίας, ως φαίνεται αδύναμης να επιβληθεί.
Η υπόθεση που αποτέλεσε το σύγχρονο όνειδος του ελληνικού πολιτισμού, η υπόθεση Κούνεβα, αντί να γίνει η αφορμή για να ανατραπεί ο εργασιακός μεσαίωνας που την προκάλεσε, κατέληξε ακόμη ένα όπλο για την τρομοκράτηση των εργαζομένων.
Όσα σπίτια κι αν διαθέσει το ελληνικό κράτος σε κάθε Κούνεβα, δεν φτάνουν για να μπαλώσουν την τρύπα στον δημοκρατικό πολιτισμό, που τη θυμίζει η ίδια της η παρουσία.
Παρεμβαίνει ο υπουργός Εργασίας κ. Ανδρέας Λοβέρδος ακριβώς εκείνη τη στιγμή για να πει ότι είναι έτοιμο νομοσχέδιο και το καταθέτει στη Βουλή εντός των ημερών, με το οποίο θα υποχρεώνονται οι εταιρείες καθαρισμού να τηρούν απολύτως τη νομιμότητα σε ωράρια, αμοιβές και ασφαλιστικές καταβολές για κάθε εργαζομένη. Ήταν καιρός. Για το αυτονόητο. Και ήταν η καταλληλότερη στιγμή για την τηλεοπτική υπενθύμιση μιας υπόθεσης που απαιτεί δικαίωση, εθνική και όχι προσωπική.