Μια σχέση που του λείπει πολύ. Διαβάστε τα κυριότερα σημεία του ρεπορτάζ της Ζέτας:
"Μια τέτοια ημέρα πάντα θυμάσαι αυτόν που λείπει. Αυτόν που έφυγε γρήγορα κι αναπάντεχα. Σκέφτεσαι πως θα ήταν όμορφα να κάθεται δίπλα σου στο γιορτινό τραπέζι. Θυμάσαι τις στιγμές μαζί του. Τις μετράς.
Όταν τελειώσει το ...μέτρημα, αναρωτιέσαι αν έκανες λάθος. Πιστεύεις πως θα μπορούσες να είχες κάνει περισσότερα. Και σήμερα, αυτή την ημέρα, να είστε μαζί. Δεν συγχωρείς τον εαυτό σου γι' αυτό. Άλλοτε τα "βάζεις" με το Θεό. Στο τέλος λες: "Τα λάθη είναι η ίδια μας η ζωή. Τα προσπερνάμε και ζούμε". Ο Κώστας Αρβανίτης, τα προσπέρασε όλα. Όλα, όπως λέει, εκτός από ένα.
Οι φίλοι του, στη γειτονιά που γεννήθηκε, τα Σεπόλια, τον θυμούνται ως ένα όμορφο αγόρι με ξανθά σγουρά μαλλιά και ψιλόλιγνη σιλουέτα, με βλέμμα ζεστό και καθαρό που διατηρείται ατόφιο κάθε φορά που κοιτάζει direct το κοινό μέσα απ την τηλεοπτική κάμερα.
Γειτονιά κυρίως με εργατόκοσμο, νοικοκυριό κι αξιοπρέπεια. Ο Κώστας, την περιγράφει ως «την πιο ωραία της Αθήνας» με τους γείτονες να συνωστίζονται για δουλειά έξω απ τα εργοστάσια του «Βότρυς» και της «Βιοφαρμ», αλλά τα παιδιά να παίζουν μπάλα, ανέφελα, στις αλάνες. Θυμάται και τη μεσαία τάξη, τους υπαλλήλους δηλαδή, και τους «προύχοντες» που έμεναν λίγο πιο πάνω, στην sic τότε Φωκίωνος Νέγρη και τον «αριστοκρατικό» Αγ. Παντελεήμονα.
Διαχωριστικό όριο ανάμεσα στους «έχοντες και μη», στους «πάνω» και στους «κάτω», οι γραμμές του τρένου στην Κωνσταντινουπόλεως. Εκείνος και ο μικρότερος –κατά 7 χρόνια- αδελφός του Βαγγέλης έμεναν κάτω απ τις γραμμές.
«Το όνειρο όλων των αγοριών τότε ήταν να δρασκελίσουμε τους φράκτες των γραμμών και να βρούμε κορίτσι από απέναντι. Όποιος τα κατάφερνε ήταν σπουδαίος» θα πει αργότερα. Ώσπου μια μέρα μπήκε στη λίστα των νικητών, καθώς η μελαχρινή Λίλιαν που έμενε «πάνω» τον ερωτεύτηκε κι έγιναν ζευγάρι.
Στο μεταξύ, σε μια Αθήνα των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων έρχονται οι δικές του αναζητήσεις. Ο πατέρας οικοδόμος αλλά συντηρητικός στις ιδεολογικές επιλογές του. Εκείνος, στα 12 του, λέγοντας ψέματα για την ηλικία του (έμοιαζε άλλωστε για μεγαλύτερος) οργανώνεται στην ΚΝΕ..
Το «σκηνικό» της συνολικής αμφισβήτησης, συμπληρώνεται, με το ραδιοφωνικό σταθμό «Ακρόπολη» που φτιάχνει όταν γίνεται 15 χρονών. Το ψευδώνυμό του; «Κομήτης». Μαζί με το σχολείο, για να ανταπεξέλθει οικονομικά (ούτε λόγος για χαρτζιλίκι…) κάνει διάφορες δουλειές. Ανάμεσά τους και στο εργοστάσιο της Multibag, όπου έφτιαχνε φακέλους για τον καφέ «Λουμίδης».
«Οι εφημερίδες τότε ήταν 6-7 και οι πόρτες κλειστές. Υπήρχε το «θέλω» αλλά δεν υπήρχε το «πώς» για να σπάσει ο τοίχος. Πανεπιστημιακές σχολές δεν λειτουργούσαν και δεν είχα κανέναν γνωστό πουθενά», θυμάται.
Μια μέρα, αποφασίζει να επισκεφτεί το «Έθνος» στο Χαλάνδρι διανύοντας την απόσταση απ' τα Σεπόλια με τα πόδια. Θα τον δει η Ντ. Εξάρχου, θα τον συστήσει στη διευθύντρια των «Εικόνων» Π. Κεφαλά και θα πιάσει την πρώτη του δουλειά.
Μέσα σε όλα… έρχεται κι ο έρωτας. Με ανταπόκριση, γιατί πολλές φορές ήταν απελπισμένος και μονόπλευρος. «Δεν με πολύ ήθελαν τα κορίτσια. Και τι να με έκαναν άλλωστε; Αφού μέρα-νύχτα έτρεχα για την επανάσταση».
Στα 23 του παντρεύεται. Στα 24 του γίνεται πατέρας μιας κόρης, της Σοφίας, που σήμερα είναι φοιτήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη.
Στο πατρικό του σπίτι, ο αντίποδας της δικής του ευτυχίας με τον αδελφό του Βαγγέλη να χαράσσει τη δική του πορεία ζωής. Διαδρομή, συντροφιά με «σειρήνες» που δίνουν γλυκές υποσχέσεις. Ο έφηβος δεν αντιστέκεται σε καμία, όποια μορφή κι αν έχει, όπως κι αν την εισχωρεί στο σώμα του. Στην αρχή, τα σημάδια ήταν αδιόρατα. Ύπουλα και καμουφλαρισμένα όπως για όποιον δεν θέλει να πιστέψει ότι ο δικός του άνθρωπος κινδυνεύει, ότι το κακό έχει χτυπήσει και τη δική του πόρτα. Ο μικρός έχει μπλέξει; Πού οφείλονται το τρέμουλο, το σκοτεινό βλέμμα, το ψέμα, η άρνηση, η επιθετικότητα, το «χάσιμο», η αγωνία, πού; Ο μικρός έχει μπλέξει και μάλιστα πολύ άσχημα. Σε μια Ελλάδα με τις θεραπευτικές κοινότητες εξαρτημένων από ναρκωτικά να βρίσκονται ακόμη στα σπάργανα, η οικογένεια ενεργοποιείται όσο και όπως μπορεί. Γολγοθάς. Τέλμα. Πόνος.
Το 1988, η λειτουργία της «Στροφής» του ΚΕΘΕΑ για ανήλικους χρήστες γεννάει την ελπίδα. Το πρόγραμμα θεραπείας και κοινωνικής επανένταξης επώδυνο, στεγνό από ουσίες και μακροχρόνιο. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Ο μικρός τα καταφέρνει και γιορτάζει τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής του αποτοξινωμένος. Καθαρός.
Η Ανάσταση είχε έλθει. Στο σπίτι γίνεται γιορτή και η οικογένεια κάνει σχέδια με φωτεινά, λαμπερά, χρώματα. Χωρίς μαύρο, χωρίς καν γκρίζο. Αλλά να που «κάποιος», «κάπου», είναι αποφασισμένος να «γελάσει» και να κρατήσει ανοιχτούς τους λογαριασμούς του πρώην πια χρήστη με το θάνατο. Κι έτσι απλά και ξαφνικά η μάχη χάνεται, ως «παρελκόμενο» της χρόνιας χρήσης που έχει καταστρέψει ανεπιστρεπτί τον νεανικό οργανισμό. Το απλό κρυολόγημα για τον 25χρονο εξελίσσεται σε πνευμονία. Την πρώτη φορά στέκεται τυχερός. Τη δεύτερη, όμως, όχι. Τα ήδη καταπονημένα του πνευμόνια του έχουν θρυμματιστεί.
«Βλέπω συχνά τον Βαγγέλη στον ύπνο μου. Και στα καλά και στα άσχημα. Και τον βλέπω πάντα παιδί» θα πει, κρατώντας σφικτά το χρυσό δακτυλίδι του με τα αρχικά Β.Α που δεν αποχωρίζεται ποτέ «κι ας λένε κάποιοι διάφορα, κι ας απορούν που το φοράω».
Τον αγώνα του για τα ναρκωτικά εξακολουθεί να τον δίνει και μέσα από το ΚΕΘΕΑ, όπου είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου κι από σχετικές εκδηλώσεις αλλά και ως πατέρας. Με τα παιδιά του (η δεύτερη σύζυγός του έχει δύο) έγινε καταπιεστικός.
«Αν ένα απ' τα παιδιά μας είχε πρόβλημα, δεν θα το άντεχα. Θα αυτοκτονούσα. Δεν θα μπορούσα να ξαναζήσω τις ίδιες καταστάσεις» ομολογεί και παραδέχεται πως ναι, είναι πολύ ευαίσθητος.
Την Παρασκευή, μετά τη σύσκεψη για την «Πρωινή ενημέρωση» βρέθηκαν με τη σύζυγό του Τζίνα (που θεωρεί ότι τον έκανε καλύτερο ως άνθρωπο) στο σπίτι που νοικιάζουν στο Λαύριο. Εκεί που πριν από 15 χρόνια έδωσαν το πρώτο τους μυστικό ραντεβού.
ΖΕΤΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ / golema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεκτά ΟΛΑ τα σχόλια αρκεί να μην είναι υβριστικά και διαφημιστικά.