Η Κλέλια Πανταζή μίλησε στο δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα και στο περιοδικό «Εγώ» για το D.W.T.S στο οποίο συμμετέχει καθώς και για τον αποκλεισμό της από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.
Δείτε παρακάτω το απόσπασμα της συνέντευξης:
Στο Dancing with the stars, έχεις διαπρέψει, εισπράττοντας τα επιδοκιμαστικά σχόλια της κριτικής επιτροπής.
«Η αλήθεια είναι ότι τα έχουμε πάει αρκετά καλά μέχρι στιγμής. Είναι αποτέλεσμα πολύ σκληρής δουλειάς. Κάνουμε πολλές ώρες πρόβα την ημέρα γιατί θέλουμε κάθε εβδομάδα να είμαστε άψογοι».
Υπήρξε στιγμή που αισθάνθηκες ότι αδικείσαι από την επιτροπή;
«Όταν χορέψαμε σάμπα, δεν περίμενα να λάβω τα τρία πεντάρια. Δέχθηκα την κριτική, όμως, έμαθα απ’ αυτή. Βελτιώθηκα, έγινα καλύτερη στο επόμενο live».
Η αλήθεια είναι ότι ξέρεις να μάχεσαι. Δεν είναι τυχαίο ότι και στον αθλητισμό έδειξες έμπρακτα το δυναμισμό σου.
«Δε γίνεσαι διαφορετικά πρωταθλητής. Δε μπορείς να το βάζεις κάτω στην πρώτη δυσκολία, στο πρώτο εμπόδιο και τραυματισμό. Οτιδήποτε αρνητικό το μετέτρεπα πάντοτε σε καλό».
Πώς ένιωσες όταν έμεινες εκτός των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας εξαιτίας τραυματισμού;
«Με πόνεσε και με πλήγωσε πολύ. Ήταν μαχαίρι στην καρδιά. Είχα στόχο να τελειώσω την αθλητική μου καριέρα, στους Ολυμπιακούς της χώρας μου. Ήταν πολύ δύσκολο και στενάχωρο».
Ξέσπασες όταν σου ανακοίνωσαν ότι δεν μπορείς να αγωνιστείς;
«Έκλαψα πολύ. Θυμάμαι είχα μείνει στο γήπεδο μέχρι το αργά το βράδυ με τα φώτα σβηστά και έκλαιγα. Δε μπορούσα να πιστέψω ότι τελείωνε το όνειρο των Ολυμπιακών για εμένα. Είχα πάθει ολική ρήξη χιαστού και μηνίσκου. Η χειρουργική επέμβαση ήταν επιβεβλημένη, ενώ η αποκατάσταση ξεπερνούσε το εξάμηνο, διάστημα κατά το οποίο θα γίνονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας».
Πόσος καιρός πέρασε μέχρι να ξεπεράσεις το σοκ;
«Μέχρι και την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Επισκέφθηκα παράλληλα ψυχολόγο, η οποία με βοήθησε πολύ. Όταν ένας αθλητής είναι ενεργός και όλη την ημέρα δραστηριοποιείται με κάτι, το να κάθεται απλά στο σπίτι άπραγος είναι ότι χειρότερο. Άρχισα να παρακολουθώ μαθήματα στο πανεπιστήμιο, να κάνω ξένες γλώσσες, πήγα σε σχολή για δίπλωμα οδήγησης, απέκτησα φίλους. Πέρασα στο επόμενο στάδιο της ζωής μου».
Δεν είχες φίλους ως τα δεκαεπτά σου;
«Όχι. Οι φίλες μου και η οικογένεια μου ήταν η ομάδα. Ακόμη και η αδελφή μου ζούσε στην Θεσσαλονίκη επί τρία χρόνια. Δε βρισκόμουν ούτε με συγγενείς. Τη μία ημέρα που είχα για να ξεκουραστώ, καθόμουν στο σπίτι με την οικογένειά μου. Όταν θα σε καλέσουν μία, δύο φορές σε πάρτι και δεν μπορείς να πας γιατί έχεις προπόνηση, χάνεσαι από τις παρέες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεκτά ΟΛΑ τα σχόλια αρκεί να μην είναι υβριστικά και διαφημιστικά.